Verliefd, verloofd! (Deel 2)

Waar ik wel een angst voor heb, een angst die ik noch bij Jus en noch bij Jim heb gehad wanneer deze me vroegen, is dat meneertje zometeen de kriebels krijgt en het ineens niet meer wil. Een hele reële angst misschien maar tis ook lang geleden dat ik zo bang ben geweest om iemand kwijt te raken zoals ik bang ben om Tom te verliezen. Ik moet er niet aan denken. En wanneer ik dan s’nachts wakker lig alleen terwijk hij slaapt, of bij en met Miesje en we het er samen weer overhebben dan deel ik ook met haar dat ik op dat moment niet alleen wakker lig van alle opwinding maar ook met die vraag; ‘Wat alsie dalijk niet meer wil Mies, wat alsie koude voetjes krijgt..”  

Mijn prachtmeid weet uiteindelijk de angst wel weg te nemen maar de volgende nacht is het weer precies hetzelfde.

De datum van de grote dag is in ieder geval al bij velen bekend. Ik zal ‘m hier uiteraard ook nog even neerzetten. Zet het in je agenda;

20 MAART 2013

Verliefd, verloofd! (Deel 1)

 Het was half 12 wanneer de film afgelopen was. Voldaan rekten we ons uit, ik wilde het 1^e slokje van mijn nieuwe flesje met water pakken, maakte deze open en splash, alsof er een blikje

fris open werd gemaakt, en Tom’s broek was totally nat. En ook net op zijn kruis. “Nou ik wist niet dat je deze al uit ging hebben voordat we uberhaupt naar bed zouden gaan!” We lachten erom, ik schaamde me, maar het was wel leuk en typisch en lekker ons. “Wil je al naar bed, anders doe ik toch alvast deze broek uit?” Vroeg Tom me terwijl hij grijzend de tv en dvd uitzette en zich even uitrekte. Uhm wilde ik dat? Ja dat wilde ik wel!!! Hij wist waarvoor die het deed, mijn boef, met zijn uitrekken. “Dan ga ik even je spulletjes pakken. Want je slaapt op de bank denk ik, toch?” Uhm, hallo, wat was dit nou? Ik was zo perplex dat deze vraag mij gesteld werd dat ik klaarblijkelijk minutenlang sprakeloos met open mond heb gezeten en heel veel keer stamelde; Uh. Nou. Uhm. “Of niet?” Uhm oh ja antwoord nou ehm nee ik wilde graag in ons bed slapen. Ik zei het nogal twijfelend omdat ik echt overdonderd was door de vraag van die bank. “Oh oké dan ga ik me even omkleden en even het één en ander klaarmaken dus nog even hier blijven” En toen kwamen de zenuwen terug. Zowel zien en merkbaar bij hem

 Maaar ook bij mij wanneer ik de daaropvolgende minuten alleen in de kamer op de bank zat en ik besloot om me maar even om te kleden dan… ofso……

……. ik voel het moment nog. En wat was dit fijn. En wat was ik op dat moment nog blijer met mijn vriendje dan ik al was. Ik mag misschien een wijf met ballen zijn maar op dat moment was ik ze echt kwijt hoor. Ik die altijd weet wat ze wil, die het afgelopen jaar alleen maar doet wat ze wil en er ook meteen voorgaat was eventjes totaal uit het veld geslagen en te onzeker om die 1^e stap te zetten. Tom maakte onze 1^e nacht weer samen en het was een mooie. De volgende morgen stond ik al wel weer om 7 uur op het

toilet boven de pot alles eruit te gooien wat er niet inzat, dus echt rustig samen wakker worden zat er niet in, maar no way dat dit alles het verpestte.

Maar tsja het was wel iets natuurlijk…al 2 weken lang constant rond 7 uur klokslag s’morgens hing ik boven het toilet. Daarnaast voelden mijn tieten huge en huilde ik om alles. Volgens mijn vriendinnetjes was ik zwanger. En tsja, ik kon er zelf eigenlijk ook niet echt omheen, en dacht dit uiteindelijk dus ook. Voelde het ook zo. Tom wist het nog niet en dus vertelde ik ‘m dit die morgen wanneer ik weer bij hem wakker werd. Ik denk dat ik ‘m niet blijer kon maken.   En niemand niet. Iedereen kwam al met kleertjes aan, en boeken en adviezen. Van wijdte en verte kreeg ik berichtjes, telefoontjes en, mijn mobiel stond roodgloeiend en zo ook de social  media. Ik was zwanger, of er nou al een test was geweest of niet. Ik zelf juichde niet zo heel hard. Niet dat een kindje niet welkom was,  maar het was niet het goede moment. Niet met het geld, niet met de huidige situatie en al. Ik

 durfde geen zwangerschapstest te doen want dan was het zo definitief als ie positief was. Uiteindelijk groeide ik erin. En voelde me er toch steeds positiever over worden. Ook vooral na het gesprek met mijn ouders die het meteen meedeelde. Mijn stiefpapa was heel enthousiast en zag zich al als opa. Mijn moeder dacht aan dezelfde ‘problemen’ als ik en was net als ik terughoudener. Maar ze stond wel achter me. Volop. Achter ons beter gezegd. Natuurlijk speelde de miskraam van maanden geleden ook mee. Een bepaalde angst van het niet echt blij durven te zijn want wat als het weer mis gaat. Ook een reden waarom ik die test niet durfde te doen. Donderdagavond wanneer ik vanuit Beek en Donk weer terug naar huis ging deelde mijn lieve Miesje mee dat ze iets had gekocht voor me. Iets wat ik moest doen als ik thuis kwam. Dit bleek een zwangerschapstest te zijn. Maar ik deed ‘m niet. Ik sliep er samen met Tom nog een nachtje over, zoals ik het eerder die dag in het ziekenhuis had afgesproken.

 Stiekem droomde en zwijmelde ik al weken weg over dat moment dat ie me wé l vroeg en de bruiloft was ook al helemaal ‘klaar’ maar dat zei ik er maar even niet bij =P Na dat moment verwaterde het gedring naar Tommie toe langzaamaan een beetje en ook in mijn hoofd speelde steeds minder die film af. We hadden het goed zo. En wanneer er een paar maanden geleden even wat rustiger aan werd gedaan tussen ons 2tjes en we langzaamaan onze onbevangenheid weer terug aan het krijgen waren, compleet met dates, onze relatie opnieuw opbouwen, was er echt zeker geen sprake meer van dagdromen en fantaseren over die ene vraag en dag. Nee de fantasien gingen nu voornamelijk over die 1^e kus weer, die 1^e keer weer bij elkaar slapen

en over elk klein detailtje aan elke nieuwe date. En dat maakte het dat ik deze, de échte échte keer totaal niet aan heb zien komen..

Deze liet weten net met de trein vertrokken te zijn. Ik wilde dus heel graag buiten op het terras zitten om ‘m niet over het hoofd te gaan zien en ‘m bij ons te roepen als ie langskwam. Naja het was te koud en dus zochten we binnen een mooi plekje op bij het raam. Zo naar buiten kijkend. Een halfuur strak op alle voorbijgaande mensen kijkend, ,uiteindelijk even 10 minuten ‘vergetend’ hoe kan het eigenlijk want Mar had ‘m al 10x langs zien komen lopen =P en wanneer ik mijn mobiel pakte dag ik dat ie al 10 minuten aan was gekomen. Oke, die hadden we dus gemist. Damn. O nee nog niet want hij wachtte nog steeds op antwoord voor de looproute richting het Spui. Helemaal zenuwachtig besloot ik gewoon maar even niet op te letten en toen ineens wassie daar…onherkenbaar, maar zó sexy, zó nonchalant en zó….zó vrolijk!

Hij zong en zong en straalde en had binnenpretjes en…. Had een trolley bij… en trolley met daarin een bosje bloemen….waarom had ie een trolley bij?!? “Nou volgens mij mag je straks mee…” Gaf Mar als reactie. Ja dat bedacht ik me ook al, maar waarom die bloemen? Zouden we er dan toch even tussenuit gaan voor ons jubileum? Misschien van dat geld van iedereen met die leuke hashtagnaam…. Toch voor de 23^e omdat

we het niet echt konden vieren. Oké, ik riep mezelf even een halt toe zover dat ging in alle opwinding want ow wat had ik het warm en heet en warm en heet en werd ik teeds roder en roder en wat kon ik niet stoppen met lachen en blozen en lachen en blozen.. :)

tegoed hadden, vandaar die trolley, en het zou ook zijn constante aanwezige grijns verklaren die hij op zijn gezicht droeg telkens wanneer hij wegliep, langsliep of keek na het optreden in de foyer. En hij liep me wat op en neer hoor. En hij floot en wanneer hij fluit dan zit er duidelijk wat aan te komen.. ik werd er zenuwachtig van. Heeel zenuwachtig. De spanning liep hoog op en wanneer we ons eindelijk bij elkaar voegde was die daar nog steeds. Maar het was een spanning die ik niet geheel thuis kon brengen. …………. Er werd wat heen en weer gesmiesd in de auto, “Hier af..” “Neee we moeten hier af..” “Ja maar we gaan toch…” “Jahaa…dus eerst hier af..” Tot ik uiteindelijk genoeg had van de spanning en ik vroeg wat er in godsnaam aan de hand was of stond te gebeuren. En op dat moment stopten we voor het Carlton Beach Hotel in Scheveningen. Dus toch! Michelle deelde even mee dat dit voor ons jubileum was als cadeautje van haar. Helemaal happy en blij vloog ik haar om de hals terwijl Tom de befaamde trolley uit de auto haalde. Mies moest weer vlug weg om haar auto ergens anders te gaan parkeren en we spraken met z’n 3tjes af over een uurtje bij Simon Is Vis aan de boulevard om een hapje te eten.

Ik liet me meevaren waar Tommie heenvaarde en uiteindelijk op onze hotelkamer

kwam daar de rust in me terug. Ik was totally happy, plofte op het bed, waar Tom niet lang daarna ook langs me plofte. Een halfuurtje hebben we alleen maar gelegen en naar het plafond gekeken. Uhm ik dan, Tom leek nog steeds totaal rusteloos en ging van zit naar ligstand en weer terug. Uiteindelijk vond ook hij zijn rust =P maar toen bleek het alweer tijd te zijn om richting ons dinertje te gaan en Mies natuurlijk. We besloten ons er niet echt op te kleden omdat we die avond ook nog uitgingen deelde Tom me mee. Aangezien we aan de vis gingen leek me dit dan ook inderdaad nog niet zon slecht idee. Wanneer ik even later op de badkamer was hoorde ik Tom praten…ik probeerde een kleein beetje af te luisteren maar echt iets uit opmaken deed ik niet. Wanneer ik weer de kamer inkwam hing ie net op. Heel spannend allemaal en mysterieus. “Zo..’ zei hij terwijl hij zijn broek optrok, Ready to go?” Mies is er al liet ie me weten met een kuch. Vervolgens gaf ie me een kus en verlieten we de kamer. Op naar ons diner!

 echt hemels. Wanneer ik daarna de kamer weer inkwam lag daar iets op bed naar me te gluren. Rood glanzend papier met een gouden strikje erop keek naar me vanaf het midden van het bed. Met een kus gaf Tom het aan me en kwam langs me zitten wanneer ik het openmaakte.. een jurkje, een sexy, doorschijnend, heeeel mooi jurkje. Het was niet moeilijk wat er mee te doen.. alleen… nog niet. Dat was pas voor als we die avond laat weer terug waren…

 Tom verwisselde vaak van been (sommigen snappen wat ik daar mee bedoel ;)) en dat liet me weten dat hij nog steeds heel zenuwachtig bleek. Ook de vraag of ik niet eens een keer naar de wc hoefde borrelde heel vaak naar boven. Ik vond het een beetje vreemd, tot Mies me uiteindelijk met haar meenam naar het toilet en ze daar over dingen begon waar ze het graag even over wilde hebben. Dat verklaarde Tom’s steeds terugkerende vraag. Vond het uiteindelijk dus wel heel schattig van ‘m dat ie daar zo op aanspoorde omdat Mies het blijkbaar niet zo durfde te vragen. We bleven ongeveer 20 minuutjes op de wc voor we

weer teruggingen. En wanneer we terugkwamen was mijn lieve vriendje spoorloos verdwenen. Naja, die zal wel naar de wc zijn bedacht ik me. Ik maakte er nog een grapje over tegen Mies, dat de spanning hem teveel werd. Mies keek  me verschrikt aan; “Huh, spanning, hoezo?” Nou de spanning van ons 3en… Mies leek opgelucht te zijn; “Owwww ja hahahaha dat zal het ‘m zijn..” We zaten 5 minuten toen meneer de jazzmuzikant er mee ophield, het even stil werd, en er uit de piano een wel heel bekend liedje klonk.

Time flies

09 Maart 2012

En weer net terug uit Londen en meteen hierbij mijn 3^e blogje maar! Ik wilde deze eigenlijk al doen op de dag van de Idols Finale, maar ik was zo druk druk bezet dat het me helaas niet is gelukt en ik wilde dit wel heeel graag ook omdat ik voor een 1^e keer in 9 jaar dus niet bij kon zijn om mee te vieren. Dus geen tompoes en champagne voor mij hihi. Dus als goedmakertje begin ik deze blog dan ook maar meteen even met die dag..

J

Wat gaat de tijd snel….wat gaat de tijd echt snel. Wat waren we nog guppies. Echte guppies.

Ik weet nog dat ik Marieke echt heel erg oud vond met haar 23 jaar en nu ben ik daar zelf al 4 jaar overheen. Nu is zelfs onze Benjamin Jim er al overheen om het maar niet te hebben over Marielle en Flavio, Mar die dit jaar de leeftijd van 23 bereikt. Maar wat een tijd. Wat een ongelooflijk mooie, innemende en memorabele tijd. Een tijd die velen van ons heb gemaakt wie we nu zijn. Wat we nu doen. En die dag, die 8 maart een heel mooi nieuw pril begin van mijn 1^e, échte relatie. Maar ook een einde van een relatie. 3 weken hebben we gedate Jamai en ik. 3 weken. :P Op Valentijnsdag ging het aan en de dag voor de finale ging het uit. Omdat ik op iemand anders verliefd was maar dit nog niet wilde zien. (Ja dit schijn ik vaker te hebben :P) Maar hij zag het wel, hij wist het. En hij was er helemaal ondersteboven van. De dag na de finale kreeg ie iets met Dewi, omdat ie dacht dat ie verliefd op haar was, althans dat maakte ik me zelf wijs verder ging ik er niet zo mee bezig ik had andere dingen om me mee bezig te houden. Dat ie Dewi alleen maar had om zichzelf dingen wijs te maken dacht ik verder niet over na. Ik had Jim. Maar Jim had Charlotte. En Charlotte had Jim. Toch lag Jim die nacht van de finale bij mij in bed. En sliep Charlotte alleen. En die knipoog tijdens Tell Her in de finale die was ook voor mij, en ik stuiterde en stuiterde op mijn bed en in de kamer. Ik was verliefd. En Jim ook. Niet op Charlotte. Op mij. Ik wist me daarna heel rustig te houden en niet verder te stuiteren wanneer ik die avond arriveerde. En ik bleef echt heel rustig terwijl het van binnen wel heel erg tekeer ging. Ik was gewoon echt keigek op deze jongen die ik in het allereerste  begin wel kon schieten. Maar dat arrogante dat was een schild dat wassie niet zelf. En naarmate die finale naderde kwam ik daarachter. Maar dat ik gek ben geweest op Jamai is een feit hoor. Ik was echt wel verliefd op die jongen. Heb nog vaak in een strijd gezeten met mezelf en mijn gevoelens voor hem die nog heel erg lang door duurden. We deelden ook daarnaast iets wat we nu nog vaak delen maar geen antwoord aan geven ;) En zijn nummer Tell Me Why maakt me nog steeds aan het huilen, net als Er Gaat Geen dag Voorbij en Nooit Meer Een Morgen.

Oh ja, we waren echt wel verliefd. En als we ooit beiden als oude vrijgezel eindigen dan hebben we nog steeds dat hutje op het water met een brug waarop 2 spelende kinderen. Maar nu voelen we ons echt als broer en zus. Maar Jim werd het toch echt wel hoor. Echt echt. Idols heeft zoveeel gegeven, echt zo ontzettend veel. Tiz heeft mij het begin gegeven en Idols gaf mij het nog missende deel. Ik kreeg eindelijk een vriendin wie ik als mijn gelijke kon zien. Dewi. Uiteindelijk Marieke. En Aukje. Jim, mijn liefde. Joel hoe toevallig met ons verleden, als goede vriend. Nu een petemeisje verder. En mijn lieve jamai, wie echt als een broertje voor mij voelt, we waren toen al zo ontzettend close en zo close zijn we nog maar dan nog meer. Met Jim mag ik niet meer samenzijn maar wat wij delen is nog steeds ongekend. Maatjes voor het leven echt waar. En oude liefde roest echt niet. Getrouwd, verloofd, kinderen of niet. In een tijd als deze ga je automatisch terug denken en herinneringen ophalen en met die herinneringen komen gevoelens weer naar boven. En dan bedenk je ook dat er heel veel is veranderd. Marielle en Jim waren als 2 handen op 1 buik. Jim wist duizendmaal meer van haar dan ik haar zusje. Als er wat was dan was het Jim. Die 2 dat was echt een band, een enorme band. Hij was voor haar 1 van de belangrijkste personen in haar leven (Las ik deze weke terug in een oude kaart ;)) en toen het uitging, echt uitging is er gezegd dat er niets zou veranderen maar dat is er wel. Echt heel veel.

  Ooit zijn dat wel momenten die ik mis. Ik, gaby, Jim. Marielle, ik, Jim. Toen het allemaal nog zorgelozer en niet vanzelfsprekend was. Maar aan de andere kant, ik ben ook heeel trots op wie we nu zijn en waar we staan. Dat we laten zien dat veranderingen niet altijd slecht hoeven te zijn. Ik zie na lang bijvoorbeeld mijn Jimmy weer terug. Dé Jimmy. Hij is gelukkig en dit doet mij echt ontzettend veel goed. Hij is zichzelf weer na jaren een beetje door alles heen gedwaald te zijn. En door alle veranderingen die Marielle en ik zijn ondergaan het afgelopen jaar ben ik nóg dichter naar mijn lieve broertie, zussie en alle andere lieve vriendjes en dinnetjes gegroeid. Maar vooral Jamai en Flavi zijn nóg belangrijker voor me geworden. Ik heb in het afgelopen jaar mijn echte vrienden leren kennen. Ik mag marieke en Joel weer naast me zijde hebben na eventjes gedraai in onze vriendschap.

Ik ben meer dan 200% voor mijn relatie met Tommie kunnen gaan en door alle tijd die ik ‘vrijhad’ en normaal misschien met mijn zusje besteedde kreeg en krijg ik nu ook de kans om iets heeeel moois met een vrouw op te bouwen. Mijn Miesje. En ik heb nieuwe mensen leren mogen kennen. Ik weet nu dat ik niet alttijd iemand nodig heb om dingen voor elkaar te krijgen maar dat ik zelf ook sterk genoeg in mijn schoenen sta daarvoor. Ja… er is echt veel veranderd met 9 jaar geleden. Maar zoals Tom het al zo mooi wist te zeggen afgelopen dinsdag bij Jim en Bettina; “It’s not a bad thing….” En nee. Ik keek eens goed Mies, Tom en Bettientje aan en als laatste Jim. En deze dacht precies wat ik dacht. En samen knikten we met onze ogen en glimlach. Die 3 die daar zo om ons heen zaten. Die 3 zijn ons zo dierbaar. En alles heeft zo moeten zijn. Alles. 2 van die hele mooie lieve vrouwen, 1’tje die mijn hoofd ook al op hol heb mogen brengen, en die nu mijn allerbeste vriendinnetje is en mijn allerliefste maatje allertij zó gelukkig mag maken na zo’n ongelooflijk rottige tijd voor hem, en  de andere prachtige vrouw 1 van de sterkste vrouwen ooit gekend die nog zoveel meer met mij doet als alleen het hoofd op hol brengen. En dan Tom…wie had dat gedacht 6 jaar geleden daar op de Afblijven set.

     Wie had uberhaupt gedacht dat we daar zo in Amsterdam zouden zitten met z’n 5en. Wanneer ik nog eens rondkeek voelde ik me weer even vollopen met geluk. Ik heb nog steeds mijn maatje, niet zoals we hadden gedacht 9 jaar geleden, maar ach wat dachten we eigenlijk toen, we waren pas 15 en net 18. We dachten nog niet veel, nog niet. Maar ik weet wel dat we allebei mogen spreken van geluk. Ik ben trots op die 2 jongens. Op wat ze hebben bereikt en daar allemaal voor hebben te moeten doen. Het is ze niet aan komen waaien, absoluut niet. Ze hebben gevochten, nederlaag na nederlaag en kijk onze Jimmy nou…4 jaar geleden wanneer wij op Broadway liepen op onze huwelijksreis bezochten we Wicked. En Jim was om. Daar moet, nee daar gá ik inspelen als deze naar Nederland komt zei hij. En hij heeft zijn doel bereikt. En steeds weer als ik bij Wicked ben en hij daar op het podium het eindapplaus op zich aan het nemen is zie ik dat snoetje van 4 jaar geleden. En daar staat ie dan met dat springerige Sandietje van 5 jaar geleden. Nu zijn liefde. En dan Jamai, 4 jaar geleden eindelijk zijn grote liefde gevonden. Terwijl hij zo vaak heeft gezegd dat het niet voor ‘m was weggelegd. Kijk hem dan wel even zijn strotje opentrekken op het podium. Kijk ‘m veranderd zijn uit dat verlegen, té komische mannetje in de heeerlijke, zelfverzekerde vent die die nu is. En eindelijk met een jongen die hem de mond kan snoeren en hem stil kan laten zijn. Na jarenlang zoeken naar zichzelf heeft ie zich gevonden. En dan ik… als ik nu rondkijk en ik zie Amsterdam, als ik rondloop door Amsterdam, als ik door de Kalverstraat loop en Amsterdam beleef dan denk ik terug aan jaaaaren geleden, aan onze wens om daar een toekomst te gaan hebben. En we hebben onze droom meer dan waar gemaakt. We zijn Amsterdam en Amsterdam gaat nooit of te nimmer meer uit ons. Wij de olijke drieling. Jongens wat hebben we veel meegemaakt, veel gedeeld. En mijn god ik krijg een brok in me keel zoals we deze zo vaak krijgen. En ik weet zeker dat ook mijn broertie nu zijn wangen ook weer even droog veegt :P. Ook dat kunnen we nog steeds zo lekker. Al is het maar een knuffel en daar gaan we weer. Niet iedereen heeft dit altijd begrepen ach hun poep is onze poep niet toch? En zo is het broertje zo is het helemaal! ;) <3

Ik kan mezelf niet vaak genoeg heel gelukkig prijzen met jullie om mij heen. Ik verlang ooit echt nog wel eens terug na die tijd. 2003. Gaby en ik zeiden het pas nog tegen elkaar, maar verdorie wat was dit een jaar om nooit of te nimmer te vergeten. Een jaar die wat bleek afgelopen week nog heeeeel erg in onze hartjes zit. En dan heb je het in Londen samen met je schoonpaps en je vriendinnetje over dat jaar en dié finale en hoe hen het toen beleefden. Dat is echt zó leuk maar ook zó apart! En dan denk je aan degene die je nu allemaal kent en toen nog totaal niet wist dat ze op je pad zouden gaan komen. Ik vind dit altijd heel filosofisch, maar dat weten velen van jullie wel hihi ;) Hoe oud iedereen toen was enzo. Mijn lieve meisje nog maar 20, Bettientje 24, Gaabje 16 jaar oud. Tom die een editie later meedeed ook 16. En dat Jim, ik en Jamai zelfs Rene, en Michelle al eerder konden als dat lieve Tommie deed. Dat wij mijn lieve Michelle bij Cats hebben gezien, dé musical die zo speciaal was omdat ik daar zelf 3x in heb mogen schitteren. Dat Jim ‘verliefd’ op haar werd in Les Miserables. Dat ie de musical niks vond, niet zijn ding beter gezegd, maar 1 ding herinnerde die zich wel; Michelle dus. Van die kleine dingetjes… Jess haar hondje heet Tina. Tina had een kat die Miesje heette. Mijn zusje woont nu in de stad van mij en Jim, de stad waar wij verliefd op werden en heeeel vaak kwamen. Waar ik misschien heeeel misschien naar de toneelacademie ga waar mijn vrouwelijke ‘vijand’ van 6 jaar geleden, en de oud collega van zowel Jim als Tommie, Melody Klaver nu ook haar opleiding volgt. Waar ik heel waarschijnlijk bij in de ‘’klas’ kom. in Ik ben er dan ook zeker van dat toeval geen toeval is, dat toeval niet bestaat, maar dat dingen zo moeten zijn. 

 Ik heb het afgelopen jaar heel veel dingen gewild, en die dingen zijn nu geleidelijk aan op mijn pad aan het komen, tegelijk. Ineens. Zonder dat ik er nu om heb gevraagd, of uberhaupt nog aan dacht. Ik ga dan ook niet meer geforceerd achter dingen aan, ik zie wel hoe ze op mijn pad komen. Ik bouw aan een toekomst, maar ook daarin zie ik wel hoe het komt en gaat. En ik ben blij dat ik hier (en ook nog op andere plaatsjes hihi) mensen om me heen heb die mij hierin ook helemaal vrijlaten. Er zijn er ook die dit niet doen. Die zich drukker maken als dat ik zelf doe! Ik sta op dit moment heel relaxt in het leven. Dan heb ik het niet over mijn geldproblemen die nog steeds groot zijn. Dan heb ik het over al het andere. En ik merk dat ik hoe meer relaxter ik hierin sta het me ook allemaal makkelijk afgaat. Waarom me druk maken wat er over een maand is. Over hoe het over een maand is. Ik ga weer lekker onbevangen zijn, zoals Tommie is. Zoals Jimmy mij dit jaren geleden ook heeft geleerd. Die laatste 3 maanden die we samen doorbrachten. Het komt zoals het komt. Ik pak het zoals ik het pakken kan. Dat jaar 2003, en ook dit afgelopen jaar, laat zien dat hoezeer de toekomst en het verleden er toedoen, het heden is het leven wat je leeft. En in dit heden denk ik nog heeel veel terug aan alles wat is gegeven en me is overkomen.

  En dit denk ik met vooral 6 specifieke gebeurtenissen in mijn achterhoofd. Tiz, de man die me heb gemaakt, hoe hij mij met Justin (ja die irritante van Britney Spears en saaie N’Sync :P) ik echt gewoon niet leuk vond) in contact bracht en hoe Justin mij in contact bracht met mijn homies en mijn muziekleraar en en lerares toch nog gelijk kregen, want ik ging zingen en met wie allemaal ook, Las vegas met mijn toenmalige man hihi, Heath wanneer hij nog leefde en wat hij heeft nagelaten, de keer dat ik er bijna of eigenlijk niet meer was. En hoe Justin mij toen daarna de wereld heeft laten zien en me weer heeft klaargestoomd voor een nieuwe. En dat ik in die nieuwe heel onverwachts stapelverliefd, tot over mijn oren verliefd werd op mijn goede vriendje van 5 jaar én tevens ook op de vrouw van mijn leven, na 3 maanden was ze dit al hihi, die we dus eigenlijk al 6 jaar konden. En laat ik mijn vriendinnetje Gaby niet vergeten wie ik als mijn toch wel na lang geen gehad hebbende (en naast mijn zusje), allerbeste, hartsvriendinnetje mag noemen en dat nu alweer 9 jaar. Een vriendinnetje zoals ik die al lang niet meer had gehad en gekend. Ik ben misschien niet gezegend zijn met een topgezondheid, ik mag misschien niet gezegd zijn met een lang en gelukkig leven, maar weet je? Met een korter, maar een zeeeer heeeeeel gelukkig leven doe ik het net zo lief hihi. En daar ben ik jullie dankbaar voor! Mwah.

19 Maart 2012

We zijn nu alweer bijna 2 weken verder en jeetje wat is er veeeel gebeurd hihihihi. Ik wil allereerst even een stukje met jullie delen wat ik heb geschreven na aanleiding van gisteren, het optreden van Michelle in Den Haag. Tijdens de aankomst in onze hotelkamer, nog voor er nog veeeel meer ging gebeuren hihi;

Wow, wow, wow en wat kan ik nog meer zeggen als dat…. Ik ben sprakeloos. Ik voel vooral heel veel. Heel veel woorden ook. Vandaag was ’n dag om wederom te koesteren en te koesteren. Het klinkt heel cliché waarschijnlijk maar wat er nu door me heen gaat kan geen pen beschrijven.. dit gaat geluk voorbij. Ik kon vanmiddag even niet geloven dat dat moois wat daar aan kwam geparadeerd van mij is.. en die allereerste minuutjes kon ik alleen maar slikken.. en moest ik wederom mijn best doen om de brok in mijn keel te overbruggen en mijn waterige oogjes daar te houden zonder dat mijn wangen nat werden. Zo mooi… jongens wat is zé mooi. Op dat moment werd ik teruggenomen naar elke afgelopen morgen die ik de afgelopen weken wakker heb mogen worden naast deze prachtvrouw. Ik werd teruggenomen naar dàt moment van 8 maanden terug, dat ze de slaapkamer binnenkwam, op onze allereerste date, onze meteen ook 1^e nacht samen, het moment dat het allemaal heeeel vlug ging maar niet té vlug omdat het meteen zo verdomd goed voelde, hèt moment dat ik haar trillend als een rietje, zó sexy, en in 1 keer zó klein en onzeker in mijn armen mocht houden, dát moment dat ik sprakeloos was, kippenvel over mijn hele lichaam, elk haartje overeind, zó mooi, echt zó mooi, zó sexy, zó puur, zó sensueel bij het neerzetten van die eerste stap in de slaapkamer, mijn blik die hierbij meteen van haar voet naar haar rossige snoetje als in slow motion verging. Wat ’n plaatje. Dát moment in Oktober… die zondag dat we 2 maanden samen waren en samen naar de Musical Awards gingen… dat ze met de zon die op haar scheen de kamer binnenkwam met die prachtige jurk, adembenemend mooi. Emotioneel mooi. Die momenten zoals Justin deze altijd beschreef wanneer ik de kamer in kwam gelopen. Alsof de wereld even stilstaat. Zo’n moment zoals Jim deze beschreef wanneer ik als zijn bruid daaraan kwam gelopen. Dat moment naar die limousine. Deze momenten, deze onbeschrijflijke, letterlijk ademontnemende momenten heb ik nog nooit in mijn leven bij een vrouw gekend. Verscheidene, áltijd beeldschone vrouwen die mijn hartje op hol lieten slaan, 1 vrouw, meteen mijn 1^{e liefde}, mijn 1^e vrouw, die mij liefdesverdriet heb bezorgd, mijn 1^e échte langdurende liefdesverdriet, van ’n jaar lang. 4 vrouwen allemaal zó ongelooflijk mooi, zó lief, zóveel. Maar deze 5^e is echt álles. Zij  is uniek. Zo onverwachts zoals ook de man in mijn leven nu, was. Zij is misschien niet de enigste, maar zeker wel de laatste. En dit heb ik haar, de toen en nu nog vaak, zo onzekere Michelle, nu bijna ’n jaar geleden met volle overtuiging al weten te vertellen. En ik ben op ’n dag als vandaag zo meer dan trots. Onbeschrijflijk, emotioneel trots. Ik hou zoveel van je Mies, ik wil je verlegen maken, sexy, geil, onzeker, en zeker. En ik wil dat jij ooit echt in zult zien hoeveel. Hoeveel ik van je hou en hoeveel jij mijn hartje vult. En zoals jij altijd zegt; ‘Mijn hartje zingt door jou” Nou mijn lieverd, mijn hartje zingt door én voor jou!”

Een volgende keer schrijf ik ’n blg over naja, jullie weten het natuurlijk wel hihi, maar daarbij ook alle ontwikkelingen etc etc die zich ervoor plaats vonden en waar ik graag over wil schrijven. En post ik meteen de setlist die we van het weekend hebben gedaan tijdens onze feest 3daagse, omdat daar interesse voor was van degene die er helaas niet bijwaren. En als mijn lieve vriendje zijn mooie gegeven kaart aan me voor ons 1 jaar nog niet geplaatst heb op ons gastenboek dan plaats ik ook deze even! Want die wilden er ook velen lezen.

J

Geniet van het zonnetje allemaal en tot deze week hihi!

Dikke kus,

Chris

Dates dates en nog eens dates

29-02-2012 En daar ben ik weer met mijn 2^e blogje!! Als ik dan toch eenmaal begonnen ben dan blijf ik ook wel aan de gang he.  Je hebt de smaak te pakken of niet.  En ik bedoel….als ik dan de laptop toch heb (Ja ook die moet nu even over en weer gaan!).  Ik hang zojuist op met mijn mams. Deze hoorde aan mijn stem dat er iets was. Nou kan ik niet liegen dat er inderdaad ook wel het één en ander anders is nu. Heel gek, maar terwijl ik zei dat het wel gaat kwam er een brok omhoog en moest ik snel ophangen wilde ik niet in huilen uitbarsten. En eigenlijk weet ik niet waarom. Ik bedoel, het gaat ook gewoon wel! En er is veel anders maar daar heb ik geen verdriet van. Ik voel me er juist heel goed bij. We zitten op Woensdag nu, Tommie en ik hebben inmiddels 2 dates achter de rug. Het is ook wel heel gek. Alsof we alles voor een  1^e keer beleven met z’n 2en maar vaak voelt het gewoon al ‘gewoon’, omdat we elkaar door en door kennen en we eigenlijk niets aan elkaar ‘nieuw’ kunnen leren kennen. We noemen het dates, we hold back omdat we rustig aan willen doen, maar we hebben nog iets. Zo was het ook zondag.

Op onze date dag van een jaar geleden. Alles was precies zoals een jaar geleden. Behalve de omgeving. En dat we vorig jaar echt op een 1^e date waren , (even weggelaten dat ik al meer dan 3 weken op de bank in Amsterdam sliep) en nu waren we eigenlijk ook op een 1^e date maar wel in een relatie.  En dat merkten we in alles. Alles ging automatisch, en vooral waren we heel voorspelbaar. Het 1^e anderhalf uur leek er geen date te komen want wanneer ik binnenkwam stond daar het Songfestival op (Nah bij mij moet je sinds 5 jaar niet met het Songfestival aankomen) en dat wilde meneer graag zien. Naja, vriendje Jan presenteerde het, dus vooruit, met een bakkie en een koekje kroop ik lekker op de bank. (Alsof ik thuis was ja……) De 1^e minuten ging het nog wel, Tom lag dubbel door mijn sprakeloosheid bij het zien van Rafaella, dit deelde die even mee, heel leuk op twitter waardoor ook ik even dubbel lag. Daarna werd het iets minder gezellig. Eerst bleef dat tussen 4 muren en uiteindelijk kwam het ook twitterlijk tot stand. Iedereen kon meegenieten van Tommie die uitspraken van mij niet kon waarderen en dat liet merken en ik liet op mijn beurt weer expres veel blijken (vooral na die ruktweet :P) dat ik het Songfestival maar 1 groot kwijlfestijn vond waar de vullingen van mijn kiezen bijna van kapot sprongen zo zoet. Ik was voor Pearl, maar meer omdat ik daarin ook ietwat bevooroordeeld was (net als Tom) stiekem hoopte ik heel erg dat Joan doorging. Dat is waar Songfestival voortaan voor staat. Niet meer om de mooiste stem. Daar komt Nederland al jaren niet meer verder mee. Dat ik dat dus ook helemaal niet verkeerd bedoelde kwam niet echt aan bij Tom. Ik zag de hele verdere avond niet meer zitten omdat ik mijn eigen vriendje goed genoeg kon om te weten dat ie nog lang niet uit gediscusseerd was. Uiteindelijk won Joan, dat vond ik leuk en tegelijkertijd ook lekker puh. “Nou volgens mij snap ik het Songfestival niet zo.” Was Tom’s commentaar. Gelukkig maar want zonder dat hij zijn schoen op ging eten en met een druk op de afstandsbediening naar de radio keerde hij zich uiteindelijk naar mij toe, glimlachte verontschuldigend, en met een grote pokerface grijns pakte hij zijn mok koffie, kwamen zowel Pleun als Caira als Diego bij ons gesprongen en begon hij gewoon te vertellen alsof er niks was.

Afgezien van dat de avond dus al behoorlijk interessant was werd die bij deze leuk interessanter. We vervolgden onze weg zoals we ‘m vorig jaar vervolgden. De avond was leuk, gezellig, en lekker. De tortilla’s smaakte ontzettend goed, we aten ze deze keer op de bank vorig jaar zaten we met kaarslicht aan tafel :P, de film “Apollo 18” was een enorm goede film, hij overtrof “My Bloody Valentine” van vorig jaar (hij overtrof Kerr en Jensen in 3d niet ;)) we misten wel onze 3d brilletjes, met elk klein detail had ie de avond toch zo weten te maken zoals ie vorig jaar was. Film kijkend tegen de bank aan op een deken, met een échte doos Jimmy zoute popcorn op mijn schoot, en zelfs vergetend popcorn te eten door de spanning in de film. Juist spanning in de film want daarbuiten was er nog niet heeeul veel spanning te vinden. Deze begon bij mij pas wanneer meneer ging afwassen en ik daar alleen zat, wat speelde met de beestjes en hij me riep om de muziek alvast uit te zoeken. Jep toen kreeg ik weer even die zenuwen in mijn keel en een steen op me maag. Na wat gekijk door alle muziek heen besloot ik maar mee te gaan helpen afwassen. En daarna…. Ja daarna werd het dus pas écht spannend. Tijdens het dansen. Spaans temperament kwam los. Echt los. En de tijd vloog ineens wel heeeel erg voorbij, zo erg dat we uiteindelijk de tijd vergaten. Uiteindelijk gingen we ook zo in elkaar op…uiteindelijk stond Tom achter me, had ik mijn hoofd ietwat gedraaid en voelde dat wat eraan zat te komen en toen….toen ging de deur open en keek ik in het gezicht van ons Miesje en riep ik in een reflex heel hard; Hooooooohoooooooi. Tom keek me even vreemd aan en volgde toen mijn blik. En toen was het dus af. Het was ook 01.00, de oscars hadden we al een uur gemist en Mies kwam maar eens even kijken hoe of wat. Daarna nog anderhalf uur op de bank gekeken, alle drie wat ongemakkelijk. Tom werd moe dus die wilde naar bed en wij gingen dus maar naar huis. Bij de deur een kus op de wang en dat was dat The End.

Dat was dus onze 1^e date. Gisteren, gisteren hadden we onze 2^e date. We zouden eigenlijk naar het Vondelpark gaan. Inclusief bekertjes koffie van de kiosk. Dit ging niet door, het regende, en het was gewoon niet lekker buiten. Dus cancelde we deze date, belde Tom mij op en spraken we af om de stad in te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Samen liepen we naar de tram. En voor het eerst, echt gewoon voor het eerst en ook echt heel heel erg voelde we ons ongemakkelijk, onzeker en verlegen. Als op een dikke vette date. We hadden elkaar maandagavond nog gewoon gezien in het bijzijn van eindelijk weer ons maandagavond clubbie. Waar we onze date ook hadden afgesproken maar daar was niet echt plaats voor ongemakkelijkheid en nu dus wel, heeeeul erg. We gaven elkaar een kus op de wang en eindelijk ja eindelijk liep meneer weer langs me op de manier waar ik zoveel van was gaan houden en zo verliefd op was. Met z’n handen in zijn zakjes, zijn oogjes vol twinkeling en die trekjes op zijn gezicht die het naast schattig ook zo ontzettend sexy maakte. Dat wat mij van boven tot onder helemaal warm maakte. (nee, niet zo :P) In de tram kletste we de oren van elkaars kop en voor het eerst leek het alsof we geen stel waren, wel een stel in wording, maar geen al bestaand stel. En dit zette de hele middag voort. En dit was zó leuk! En dit maakte me zo happy. Ons allebei kon ik wel merken. Plagerig geflirt, blosjes op de wangen, en die lachjes…omg zo cute! We dronken koffie in de Hema, koffie bij onze spot Coffeecompany en koffie in het Replay Café. We liepen arm in arm door de kalverstraat heen en de P.C Hoofdstraat namen we ook nog even een stukje mee. Het was leuk, écht leuk. Haalden even wat gekke fratsen uit in de etos omdat het naar Tom’s zin iets te lang duurde (en dat alleen maar omdat ik mijn make up thuis had laten liggen en ik nieuwe moest hebben :P) uiteindelijk kwamen we zo niet meer bij samen en wisten we eigenlijk niet waarom. Ik werd de fame ingetrokken en ik mocht een cd uitzoeken, waarom mocht ik een cd uitzoeken, nou gewoon ik moest een cd uitzoeken, een halfuur later waren we nog steeds op het punt aanbeland van waarom moet ik een cd uitzoeken en had hij me er ondertussen al 20 laten zien. Het personeel keek ons verbazend maar lachend aan en snapten ook niet echt de bedoeling van Tom en ik ook niet, maar schamen deed ik me wel een beetje. Uiteindelijk loopt ie richting kassa met een cd, roept ie mij, denk ik nu ga ik eindelijk erachter komen hoe of wat en uiteindelijk buiten krijg ik de cd dus gewoon even helemaal niet te zien. “Deze cd is voor onze volgende date. Aangezien jij niet kon en wilde kiezen heb ik dat dus maar gedaan en zul je ‘m een volgende keer gaan horen of je ‘m nou leuk vind of niet. Eigen schuld dikke bult!” Heeeeeeeeel flauw dus. Echt heeeel flauw en meteen ook zeeeer nieuwsgierig wat er op mijn bordje word gegooid een eerstvolgende keer. Zo gingen we nog even door. En jongens mijn god wat zag ie er goed uit. As ever maar vandaag gewoon weer even nóg meer. Casual chique, leuke turketot, lekker colbertje, haartjes helemaal spik en span, om door een ringetje te halen zo sexy. Uiteindelijk al wachtend bij de tram hij zijn sigaret, ik ook, doen we wel vaker alleen rook ik ‘ m niet en moet ie 10x opnieuw worden aangestoken of moet Tom er gewoon even 10x aan trekken. Tsja volgens hem maaaanden geleden maakt een sigaret je veeel warmer als het heel koud is. En het is zo, zolang je vingers niet aan die sigaret vastvriezen :P En toen uiteindelijk in de tram kwam er uit beiden een hele diepe diepe zucht waardoor we weer in onze lach schoten. En toen.. naja toen was er dat elektrisch schokje moment, dat even stil moment van elkaar in de ogen kijken, ondertussen wend je blik meerdere keren naar iets onder de ogen af, weet je wat je allebei wilt, en dan ineens dan is het daar… mond op mond. Heel snel, maar hij leek heeeel erg lang te duren. En het was een kus op de mond meer niet. Geen speeksel wat gewisseld werd en geen tong die ter sprake kwam. Maar het was er 1. Op de mond. Daarna een verlegen glimlach en ik legde mijn hoofd neer op zijn schouder. Perfect. Een perfect moment waardoor we de hele verdere tramreis stil zijn geweest. Pas op het einde was het Tom die de stilte verbrak; “Toch wel vreemd he?” Ik keek verrassend omhoog, de tranen die in mijn ogen prikte had ik volgens mij goed genoeg weg kunnen slikken hihi en ik keek hem vragend aan. “Wat?” “Nou gewoon dit. Dit rustig aan doen, vol zijn van zo’n ‘gewone’ kus terwijl we een stel zijn maar dat nu eigenlijk niet zo voelt”…. Ja daar hadtie gelijk in. Het voelde gewoon ook echt niet zo. Voor het eerst. En even later voor bij de deur van Jim en Bettina waar we gingen eten, zei Tom iets wat mijn twijfels (als die middag deze al niet had weggenomen) helemaal wegnam;

 “Voor het eerst sinds we deze keuze hebben gemaakt voelt ie heeel erg goed. Voor het eerst weet ik het zeker waar we het voor doen. En voor het eerst vraag ik me niet af waarom we dingen niet gewoon doen en waarom we ons inhouden terwijl we ons gewoon in een relatie bevinden. We beginnen opnieuw en gewoon is in 1 keer niet meer gewoon. Ik vond gewoon meer dan oke. Tot nu. En ik ga ook niet meer voor gewoon ik ga voor veel meer dan gewoon. Hoeveel dates we daar ook voor voorbij moeten gaan.”

Ik voelde me tot gisteren ook heel vreemd. Hoe kun je een relatie opnieuw beginnen als je nog in een relatie zit. Nu op dit moment voelt de enige volledige relatie die ik heb met Mies. En eindelijk voelt het nu ook alsof we ècht aan iets werken. Tom en ik. En ben ik best wel heel trots. En ben ik ook heel blij met hoe we het beleven en meemaken. Ik heb gisteren ook constant met mijn hoofd in de wolken gelopen. Bettien merkte het op. Mies merkte het op. Bij het afscheid aan de deur wanneer we weer eenmaal thuis waren wederom een  hele zachte, bedachtzame kus. En huppa nog meer in de wolken. Ook nu nog. Tom stuurde gisteren een smsje; “Volgens mij ga ik heel goed slapen want in dromenland ben ik al…” en vandaag wist ie mijn glimlach nog groter te maken met; “Ik voel alsof ik zweef…zweef je mee?” En ja, zo voel ik me.

Dit, en dan mijn lieve meisje maakt alles zo mooi. Ik ben zo aan het genieten, van elk klein dingetje weer. Ik ben mijn geluk weer aan het oprapen en ik durf het weer op te rapen. Ik ben op dit moment gewoon even zo ontzettend dankbaar. Ik ben dankbaar voor de mooie en fijne morgens die ik wakker mag worden langs mijn Miesje. Voor het gevoel wat zij mij weet te geven wat nog nooit geen enkele vrouw ooit mij zó heb gegeven. Zo intens, zo diep. Zo puur en oprecht. Ik woon voor het eerst ‘samen’ met een vrouw. Tot ‘n jaar geleden zei ik dat ik nooit geen relatie met een vrouw aan zou gaan en al helemaal niet met een vrouw samen zou gaan wonen. Toen kwam Jess, sweet Jess waarmee ik voor het eerst iets voelde waar ik mijn relatie met Jus misschien wel voor zou opgeven. En nu is daar Mies en zij is hét. Zij is die waardoor ik al mijn eerdere gedachtes en standpunten overboord kan gooien. Ik zou heel gelukkig kunnen worden hiervan. Ik voel me nu al zo gelukkig. Ik voel me goed nu we ons totaal aan elkaar kunnen geven. Dit gaat geluk voorbij, zo voelt het. Jim zei gisteren; “De rollen zijn nu toch een beetje omgedraaid” Mies heb gekregen waar ze nooit om zou vragen maar wel altijd zo graag wilde. Misschien is dit inderdaad ook wel zo, maar voor mij voelt dat niet, er zijn geen rollen, en er is er niet 1tje meer met mij dan de ander. Oké, het voelt inderdaad volwaardiger met mijn vriendinnetje nu. Dit wat wij delen op het moment is een volwaardige relatie. Ach, we genieten gewoonweg ontzettend van de voordelen die het met zich meebrengt. De pracht van het elke avond samen in slaap vallen en s’morgens heeeeel lang (:D) wakker worden samen. Dit zijn momenten die meer dan gekoesterd worden. Dit zijn momenten die we ook zo lang mogelijk laten duren. Die morgens zijn echt onvoorstelbaar en onbeschrijflijk magisch. Het duurt even voor we uit bed gaan. Elke miniseconde nemen we met ons mee. Elke morgen heb ik een brok in mijn keel. En deel ik mee in de tranen die achter de ogen prikken zoals ze bij Mies doen. Sterretjes die flonkeren in haar ogen en zich absoluut weerspiegelen in mij. Knuffelen bij het aanrecht tijdens het smeren van een boterham. Het geluid van kokend water voor de thee elke morgen weer. Hoe we deze wel 3x opnieuw aan moeten zetten ;) :P Hoe ze door d’r haren gaat als ze opkomt, d’r blonde haren die steeds langer en langer worden. D’r witte glansloze koppie van de laatste tijd maakt weer plaats voor kleur en nieuwe glans. De glans in haar ogen komt weer terug. Onze gekke 5 minuten elke dag weer. Muziek aan, borstel erbij, banken springen, en hup over op de salontafel, in onze te grote mannen blousen. En uitpuffen al vallend op de bank. Ik hou zo van deze vrouw zoveel meer als dat ik me bijna een jaar geleden had kunnen indenken.

En dan Tom, lieve gekke Tom… een paar keer kloppend op de muur. Kloppend voor het slapen gaan. En kloppend s’morgens wanneer die opstaat. Vaak val ik dan weer in slaap. Tevreden en met een glimlach. Maar ik weet, mijn mannetje is wakker. Een nieuwe dag voor, een nieuwe dag voor mij, een nieuwe dag voor ons.

 Vrijdag, 2 Maart. Velen staan versteld van ons, hoe we het doen. Ook ik. Tom niet. Nee, hij had zijn twijfels vorige week nog wel, vooral twijfels met een heeel groot verlangen waar die op zijn beurt ook best wel heeeeul chagrijnig van werd ghehe ;) En ik snapte ‘m ook wel hoor, het is ook niet makkelijk dat te negeren en niet aan toe te geven waar wij volgens Tom en meerderen voor elkaar gemaakt voor zijn:P Woensdag op onze Girls Only avond kwam de altijd scherpe Dee met een mening en door die mening kwamen we hoe kan het anders op het onderwerp seks, seks met je ex. Nou gaat dat voor mij niet helemaal op, maar goed gewoon het idee dus even.Dewi vond het stom van ons dat we het niet gewoon deden. Waarom niet de voordelen nemen van een nadeel. En ja, deze vraag stelde ik me afgelopen zondag ook af. Maar ik ben er eigenlijk een beetje klaar mee…een relatie break nemen en ondertussen nog wel gewoon van elkaar snoepen. Ik wil niet alleen maar seks. Ook niet ook al weet ik  wat er nog meer is. En bovendien ik wil opnieuw beginnen, nieuwe kansen. En we deden vorig jaar rustig aan maar nu wil ik het nóg rustiger aan doen.

Afgelopen week een volle, drukke week gehad. 3 dagen volop meetings. Studio. Schrijfwerk. Ik ben lekker bezig, echt heeel lekker  bezig. En ik heb een aantal kansen voor me liggen…kansen die ik heeel graag wil gaan pakken. Maar kansen waar ik eerst heeel goed over na moet denken en gá denken. Want met die kansen, moet ik waarschijnlijk 1 droom en 1 leven achter me laten. Wat weegt het zwaarste??? Ik ben de afgelopen week veel en vaak me eigen weg gegaan.En elke dag weer dat ik thuis kwam s’avonds voelde ik me voldaan. Mijn leven voelt weer alsof het nut heeft wat ik doe.

 Vandaag voor het eerst sinds lang weer een ‘afspraakje’ gehad met lieve Jim. Echt samen en het was fantastisch. Nu zit ik in Hotel Arena voor 3 dagen aan 1 stuk want hier heb ik ook mijn meetings etc gehad de laatste dagen, op vriendje Geert te wachten. Ook dit zijn dingen die ik weer wil gaan oppakken. Onbewust zijn het ook dingen die ik mis en heb gemist. Zoals het logeren bij Gaabje afgelopen woensdag. Ook weer met z’n 2tjes. We hebben tot half 5 wakker gelegen en gekletst, aan 1 stuk door. Thee, koekjes, muziek. De nacht was veel te kort!

Afgelopen maandag de usual maandagaaf. Ook zo ontzettend gemist! Iedere keer komen er naast de vaste personen weer nieuwe bij. Zo heb Ruud zich eraan toegevoegd en Pepijn. Dit blijven we nu om de 2 weken doen. Net als het logeren bij Gaby, 1 woensdag in de 2 weken.Dingen om naar uit te kijken. Dingen die gewoon moeten blijven.Net zoals om de 2 weken de zondagen met Marieke en de kinderen. En als Joel het kan ook deze erbij. Of dat nou met Mies is met Tom, met allebei of ik alleen. Ik heb veel ‘opgegeven’ wanneer Zorro begon en wanneer Tom en ik samen begonnen.De lente komt eraan, en als we met een nieuw begin gaan beginnen is dit een mooie tijd om alles weer een beetje op te gaan pakken. Soms kan een beetje tijd minder met elkaar geen kwaad. Tom vind dit minder, hij wil dag en nacht, elke minuut en elke miliseconde bij me zijn en doorbrengen wanneer alles zometeen weer is zoals het was. En geloof me dit is mij ook meer dan heeeel goed bevallen het afgelopen jaar hihi. En dit ook mede om een andere reden…zonder Tommie was ik niks. Was ik niet dé Christel die ik ben/was met hem. Ik had hem zo ontzettend nodig. Dat elke minuut zonder hem een lege minuut was. Een emotionele minuut. Want ik kon gewoon ook niet zonder hem. Echt niet zonder hem. Ik was zelfs bang zonder hem. Alles was teveel zonder hem. En het was alsof ik een arm of benen miste alleen qua gevoel en emotie hihi. Ik heb altijd gezegd, ik wil iemand niet nodig hebben om gelukkig te zijn. Dit zei ik ook met Jim altijd.Toen had ik al dat ik niet was wie ik kon zijn als diegene wanneer ik met hem samen was. Maar met Tommie gaat het nog wat streepjes verder. Maar toch moet ik ook gelukkig kunnen zijn zonder hem. Zonder dat ie elke seconde van de dag en minuut bij me is. Alleen zijn we hier zo aan gewend geraakt allebei het afgelopen jaar dat we maar bij het kleinste moment ons geen raar wisten/weten. Zelfs echt gewoon totaal de weg kwijt. Pas weer mét elkaar konden we de weg weer vinden. En we moeten ook leren om de weg te vinden zonder elkaar. We kunnen elkaar de weg ook kunnen wijzen zonder constant dezelfde richting te kiezen. We zijn elkaars wegwijzertjes en we bewandelen het pad hoe dan ook samen. We komen toch wel weer bij elkaar uit. Wij verdwalen niet en doen we dat wel dan vinden we toch wel weer die weg naar elkaar. Ik voel me op dit moment best wel vrij. Ik ben trots op mezelf want na een jaar kan ik gelukkig zijn op en van mezelf. Kan ik genieten ook zonder Tommie letterlijk aan mijn zijde. En zo maak ik mijn statement ‘iemand niet nodig hebben om echt gelukkig te zijn’ waar. En ik kan mezelf én ons nu alleen nog maar méér gelukkiger maken omdat ik alleen op pad ben en niet verdwaald. Niet wanhopig.Niet bang…. En Tom precies hetzelfde. En dan ben ik echt heeeel trots op ons samen. Wij die dachten dat we niks zonder elkaar konden, die angst hadden om het zonder elkaar te moeten doen verbazen onszelf met de kracht die we bezitten om het ook ‘alleen’ te doen.ik word steeds sterker en ik zie het Tommie ook worden. En met die kracht komen wij er wel. En  nemen we het zoals het op onze weg komt.

Vanmiddag samen met Mies en Lone gedate. Ook een wekelijks ding wat we er graag in willen houden. Vooral omdat ze zo’n groots, intelligent persoon en vrouw is. Elk gesprek met haar maakt indruk. Positief. En dat ik zo iemand zo achter me heb staan dat is echt een onbeschrijflijk gevoel. Zij heeft mij, ons natuurlijk ook heel veel gebracht. Waar ik haar een leven lang dankbaar voor ben. Tom en ik leken na Zorro in het begin totaal geen last te hebben van het zwarte gat waar we bang voor waren. We hadden Mies die ons aan Zorro deed blijven denken en herinneren. Zo ook Lone en Ruud. Onze Mies daarentegen, hoe druk ze het ook had en zorgde dat ze het had om er maar niet aan te denken, kon haar weg niet helemaal vinden na Zorro. En op een gegeven moment wanneer we samen waren en muziek werd gedraaid van deze ongelooflijk mooie tijd kreeg ik het heel moeilijk. En ik ben gaan huilen, en zij is gaan huilen en uiteindelijk hebben we zolang gehuild samen en besefte ik me, dat ook ik het eigenlijk heeel erg mis(te).

De mensen, de sfeer, het doel. Alles  wat het me heeft gegeven. Ik heb ons en mezelf eigenlijk totaal niet de kans gegeven daarna om lang ‘verdriet’ te hebben. En zoals lone het noemde; rouw. Meteen wanneer dit ons overviel hebben we het niet veel later ook met Lone gedeeld. Zij stuurde ons vorige week een heeel erg lief en lekker presentje daarvoor. Met de tekst “Niet uit het oog. Niet uit het hart. En vooral hoeft het ook niet uit het hoofd.”

Vanavond 3^e date met de man van mijn leven hihi.

 Uitgenodigd door Gaab in Club Home. Ik ben zenuwachtig, erg zenuwachtig.Ik ben ook elke keer weer zenuwachtig omdat ik bang ben voor wat er gebeurd en of er iets gebeurd.Net als vorig jaar. Maar vorig jaar was ik nerveus omdat we juist al iets hadden gedaan en ik eigenlijk helemaal niet nog meer wilde nog niet en ik niet wist wat er van me verwacht werd. Maar vooral was ik gewoon heel erg nerveus omdat ik heel onzeker was en voor het eerst echt zenuwachtig was voor seks na mijn 1^e x met Tiz. Hihi. Nu weten we allebei wat er verwacht word of niet. Ik vraag me af als het eenmaal zo ver is of we dan allebei nog terug kunnen….zette ons gisteren nog aan het denken na onze dates van vorig jaar. Onze 2^e date was toen namelijk een avondje cocktails maken. “Red Passion” en “Pink Kiss” heetten de onze :P :P En Tom was 2^e. Daarna mochten we onze cocktails opdrinken. Bracht ons ook weer terug aan dat we vorig jaar in ieder geval op die 3^e date en na die 3^e date onze tongen wel goed konden vinden voortaan :P Al was het nog aan en afstootten qua zoenen betrefd heeeel verwarrend. En nu op deze 3^e date…hmmmmm. We zijn er wel wat op achteruit gegaan ;) :D

Hihi anyway. Iedereen bedankt voor een fantastisch leuke, mooie en innemende week. Voor het goede, voldane gevoel. Ik kan niet wachten om aan alles te gaan beginnen. Weer lekker veel optreden en zingen. Ik kan me ook daarin voortaan weer in laten gaan zoals ik dat altijd al deed. Ik heb er ook echt weer zin in. Ik kan me er weer voor heeeel veel procentjes inzetten. En elke keer dat ik van dat podium afkom wil ik er weer meteen op. Het geeft me weer adrenaline die het me zeker 2 jaar niet meer gegeven heb. Ik hou van de dansers om me heen, ik hou van de artiesten die me vragen en die ik vraag. De spanning of ze het wel willen.Ik ben blij met de ideeen die er zijn en om deze ten gehore te gaan brengen. Om alles ten gehore te gaan brengen waar ik de afgelopen 2 jaar oppervlakkig aan heb gewerkt. Ik wil me er echt weer voor inzetten en ik krijg er echt ook weer een heel blij, gelukkig en voldaan gevoel van. Ik heb de blijheid van de fans weer gezien en het smaakt naar meer. Ik ben er weer klaar voor om intereviewtjes etc te gaan geven. Ik wil het! :D

Heb een fijn weekend allemaal!!

<3

X

Chris

Keuzes (en nog heeeeul veeeul meer! ;))

20 Februari, 2012; Daar zijn we dan weer... in Londen. Nu precies een jaar geleden zat ik ook daar. Het was de week na de finale van Zorro. En mijn god die week van tevoren gebeurde er zoveel met mij. Ik zal even kort 'n verhaaltje houden;

Februari 2011 Het was Valentijnsdag, die maandag. Alhoewel Justin en ik het uit hadden gemaakt in de nacht van zijn verjaardag, waren we nog steeds veel bij elkaar en deelden eigenlijk alles nog wat een stel ook doet. We voelden ons nog steeds heel fijn bij elkaar en waren nog niet van plan het op te geven. Zo ook niet op Valentijnsdag. Dat weekend was de halve finale van Zorro geweest. Tommie, Ruud en Roman waren de laatste 3 finale kandidaten. Zondag's daarna mocht ik met Gaby mee naar de Zwaluwhoeve. Dingen gingen niet zo helemaal vlekkeloos tussen ons. We hebben na Jim altijd gezworen nooit meer een man tussen ons in te laten komen en dat hebben we vanaf 2003 ook heeeel goed weten vol te houden. Nu was daar wel een man. Iemand die we beiden leuk vonden, ik natuurlijk niet hield ik nog lang vol, en waar we al ruzie over hadden gehad. Die middag was heeel fijn. Daarna zijn we doorgereden naar studio 22, Life 4 You, waar Tommie met zijn medefinalisten in de uitzending was. Het was leuk. En het was fijn hem te zien. De kriebels die tekeer gingen in mijn buik en die zichtbaar waren op mijn gezicht (Gaby al gniffelend en hoofdschuddend; Chris! Hou nou eens op!) waren al zichtbaar vanaf het moment dat we de uitzending inliepen en de drie mannen tegelijkertijd aan tafel schoven. Het was de Valentijnsuitzending en Gaby noemde het heeeeul toevallig en typisch. Ik schonk al even geen aandacht meer aan alle dubbelzinnige opmerkingen wat betrefd ik en Tommie. Dus ook niet aan deze. Aan het einde mochten de jongens een liedje zingen, en mocht het publiek meedansen. Roman stootte Tommie aan, zo deed ook Ruud. Roman wenkte ons (meer om Gaby als om mij ;)) en Tommie keek zo verlegen naar me dat ik nog meer verlegen werd en uiteindelijk was het al voorbij. Ik was volgens mij al 10x aangestootten en ik zag dat dat ze ook Tommie regelmatig te pakken hadden. Dit ging door wanneer we uiteindelijk met z'n 5en nog wat gingen drinken. Roman noemde mij een tinkerbell en Tommie was de mannelijke versie ervan. We twinkelden en Ruud beaamde dit mee. Wij lachten alleen maar een beetje nerveus. Wanneer het onderwerp kwam op de aankomende week, werden de andere 2 mannen ook wel wat nerveus, New York ging het die woensdag worden. Ik wilde er eigenlijk nog niet aan denken...en ik kon wel janken wanneer Roman met een dikke vette knipoog naar Gaby tegen ons zei dat de tortelduifjes elkaar eeeeeven een paar daagjes moesten missen. En wat ik kon opmaken uit Tommie's blik vond ie dit net zo erg als ik. Wanneer we afscheid namen moest hij me nog even wat vragen. Hij nam me apart en de blikken op ons die negeerden we zoals we al gewend waren. Hij vroeg me of ik in zijn appartementje wilden blijven wanneer hij in New York was, voor Pleun, zijn kat. Hij vertrouwde mij hierin volkomen. Ik zei meteen ja. Pas daarna kwamen de twijfels want hoe legde ik dit Justin uit? Gaby zei tegen me; Als jij je druk maakt over het huis van een vriend waar je gewoon even op past als ie weg is dan moet je verder gaan denken...

 Justin bleek er geen problemen mee te hebben. En zo gingen we de volgende dag, Valentijnsdag in. Deze brachten we samen door in een hotelkamertje. Het was pas tegen etenstijd wanneer ik eindelijk alle gekregen Valentijnskaarten eens ging doorlezen. Net lekker gedouched en terwijl lieve Jus zijn doucheje even nam ging ik er eens even voor liggen. De gewoonlijke, allerliefste kaartjes van elk jaar brachten een glimlach en soms ook weer een traan op mijn gezicht. De laatste kaart was een hele aparte...wanneer ik deze gelezen had durfde ik eigenlijk niet voor mezelf te zeggen van wie die was. Wanneer Justin even later de kamer weer binnenwandelde en mijn 'geschrokken' stalen gezicht zag moest ie lachen en vroeg me of er een stalker tussenzat zoals ik keek. Ik heb 'm toen de kaart voorgelezen in het Engels vertaald natuurlijk. En hoe hij me aankeek daarna zei genoeg in dat ik gelijk had in van wie de kaart was. Tommie. Justin vond dat ik naar 'm toe moest gaan. Ik vond dit absurd. Ik was kwaad, geschrokken, van alles wat, hoe durfde die nou dit te schrijven!? Hij had het gewoon voor zichzelf moeten houden verdomme. En dus was er geen sprake van dat ik naar hem toeging. Ik ging die avond gewoon met Jus mee naar het Valentijnsfeestje. We hadden lol, we hadden het fijn, en het leek alsof we nog steeds zo samen waren als een jaar geleden. Alleen vrat er toch iets aan me. Ik voelde me niet op mijn plek. Ik voelde me alsof ik ergens anders moest zijn. En schijnbaar straalde ik dit uit want nog geen 1 minuut later van wanneer dit gevoel over me heenkwam fluisterde Justin in mijn oor; "Go you. Go. Seriously, what is there to loose? Go girl, go." En nog geen uur later stond ik aan zijn deur. Bij Tommie. Die net zijn jas pakte en ergens naartoe wilde gaan. Hij was verrast. Die avond kreeg een hele onverwachte wending. Maar die wending zei alles van wat er vanaf dat moment bestond. En ik miste hem die week in New York, wat miste ik hem. Toen dat kusje op de cam, ik wist niet wat er gebeurde daar in mijn buik en mijn hoofd, echt in mijn alles. Pleun kwam ook eens even kijken, ze kroop bij me, gaf me kopjes tegen mijn wang aan en daar zaten we dan, met z'n '3en'. Ik denk dat dat ook het moment was dat het daar echt al mijn thuis werd.

Toen die finale, onze allereerste zoen op de parkeerplaats met Tom's familie achter ons aan, en zijn weekendtas over zijn schouder heen. Onze allereerste échte zoen. Niet zoals die was 4 jaar terug daar in de Escape. Nee deze was anders. Ik werd gezoend en de grond werd onder mijn voeten uitgetrokken. Ik heb veel meegemaakt en gekend, maar deze zoen was alsof ik in het park in Helmond stond en het 1 april was. Alleen was het nu heeel erg koud en weet ik nog goed hoe warm het allemaal aanvoelde. Ik vond de kou die uit zijn mond ontsnapte vlak voor we zoenden zo interessant. Hoe hij die weekendtas over zijn schouder had. Hoe hij door zijn haren ging. Zo stoer. Zo mannelijk. En die kus zo intens, zo teder. En ik was verbaasd over hoe vochtig zijn lippen proefde en waren ondanks dat het vroor. :D Ik wilde mijn ogen niet opendoen wanneer deze stopte, dit was een moment net zoals die van 8 jaar terug. Een moment waar ik in wilde blijven, een moment waarop ik me voelde als ik mijn ogen opendeed dat ik zweefde, of dat de wereld om ons heendraaide. Met zijn halve familie en die van Roman nog achter ons lopend.. hoe heeeeerlijk hihi. En nog na dát moment stak ik mijn kop in het zand. Ik sliep die nacht bij hem, ik sliep op de bank. (Ja jongens echt waar! Ben er zelf nog verbaasd over ;)) Eigenlijk was het een begin van een relatie maar ik wilde er gewoonweg niet aan toe geven...

Die week vertrok ik naar Londen. De dag na Tiz z'n verjaardag. Tom en ik hadden elk moment vanaf de finale dag nog elke minuut bij elkaar besteed. Gezoend hadden we niet meer. Waarschijnlijk had de magie zo'n grote impact op ons gehad. Dat we totaal flabbergasted waren of was het omdat we misschien wisten wat een volgende zoen nog meer teweeg ging brengen…veeeeeel meer. Ik wilde er met mijn hoofd niet bij en in Londen probeerde ik mijn gevoel opzij te zetten en de bloemetjes flink buiten te zetten. En dat heb ik gedaan. Ik heb gepakt wat ik pakken kon. Ik heb me niet netjes gehouden en ik heb ook flink wat meningsverschillen daar gedeeld met Gaab en Jamai. Wanneer ik toen ook nog 'ns een bepaald mailtje binnenkreeg sloegen bij mij de stoppen helemaal door. Ik heb me 'misdragen' ik riep heeel hard dat ik vrijgezel was en dat ik lekker bleef doen waar ik zin in had, dat Tommie en Justin er toch niet waren en ik heb de beest uitgehangen en dingen gedaan met mensen die ik beter niet had kunnen doen. Ik loog tegen mezelf, Tommie zat allang daar waar hij niet meer wegkon. En ik kon heeel hard mijn best doen en ik kon met die en die zoenen maar Tommie ging niet weg. Ik voelde hem. Ik dacht constant aan hem. Hij zat in me. Donderdag's zou onze aller eerste date zijn. Onze afspraak was voor de finale, als hij zou winnen dan zou ik met hem mee gaan uiteten en naar de film gaan. Hij wilde zijn verjaardag niet vieren hij wilde dit op zijn verjaardag. Maar doordat er iets tussenkwam en ik er met mijn gedachten totaal niet bij kon zijn bij een afspraakje met hem verzette we deze naar de 26e. Die zaterdag. Ik heb me ook daarna nog heeeel lang voorgelogen.

Maart 2011 Heb vele hoofdstukken eerst moeten afsluiten. Waaronder die met Jim. Dat gebeurde met onze allerlaatste zoen op het strand in die laatste week van Maart Diezelfde week, wanneer ik eigenlijk naar Miami zou gaan voor Spring Break, heb ik voor mezelf alles toegelaten wat ik al heeel erg lang voelde. Ik besloot niet naar Miami te gaan. Door 2 redenen. 1 omdat ik wist dat ik als ik naar Miami zou gaan ik en Jus weer bij elkaar zouden komen. En dit wilde ik niet. Niet nu. Juist omdat er nu teveel was wat ik eigenlijk toch wel heel graag een kans wilde geven voor Justin en ik weer écht opnieuw samen zouden gaan beginnen. Justin en ik deelden die afgelopen maand nog heel veel samen..niet het bed meer misschien, maar we deelden wel geheime afspraakjes. En zoenen. Iets wat nog velen van jullie niet weten. We spraken af als het donker was, en wanneer Marielle, of Gaby of wie dan ook bij mij was en waarmee ik s'avonds had afgesproken, verzon ik een smoesje waarom ik er nog niet was. Dat smoesje was vaak Tommie. Maar die week ging er bij mij een knop om. Ik moest er niet aan denken om een week in Miami te zitten en Tommie, maar ook Pleun te moeten missen. Ik huilde al bij de gedachte eraan. Ik moest voor mezelf gaan toegeven dat ik hen meer dan nodig had als dat ik zelf wilde. Als ik naar Miami zou gaan moest ik een thuis gaan missen, een thuis wat ik al even niet meer had of voelde zoals het bij Tommie en Pleun voelde. Zoals het ook altijd bij Bettina, Tiz en Flavio voelde. Die week heb ik alles opgebiecht aan Tommie. Die 23e van maart, de dag van een concert wat wij gaven met de Gleekjes, besloot ik alle ogen die priemden in onze ruggen te geven waar ze misschien niet om vroegen maar wel verdiende. Ik klom van dat podium af en daar midden op die dansvloer zoende ik hem. Zoals hij mij weken eerder tijdens de repetities van Zorro had gezoend. Even later in bed heb ik hem verteld er voor te willen gaan, ondanks dat wat ik tussendoor nog allemaal had gedaan. Hij vroeg mij of ik zijn onstuimige, en 'drukke' ;) verleden kon omarmen, ik antwoordde daar volmondig ja op, waarop hij zei dat hij alles van mij, wat en waar dan ook, net zo met alle trots en liefde omarmde. Een nieuw begin met een schone lei… Tommie heeft ontzettend hard moeten knokken voor mij. Ik heb het hem heeel moeilijk gemaakt en hem ook heel vaak in de waan gelaten dat wat ik voelde lang niet zo was als wat hij voor mij voelde. Ik gaf gem geen sprankje hoop op een kansje op en voor ons. En toch bleef hij knokken, keihard, omdat hij wist wat we waren en konden zijn. Omdat hij wist wat wij voelden echt was ook al zeiden en dachten velen van niet. En met dat heeft hij mij een zoveel sterker mens gemaakt.

Februari 2012 Nu een jaar verder zijn we samen in Londen. En vraag ik hem eigenlijk precies hetzelfde... het is de afgelopen weken niet makkelijk geweest. Ik heb sinds tijden mezelf weer gek laten maken en door dat ben ik mezelf weer eventjes verloren. Vorige week wist ik het echt niet meer. Ik wist niet meer hoe of wat. Wat ik moest doen of niet. Er leek geen einde te komen aan de lijst met en van problemen. Tom en ik hebben heeeel lang sterk gestaan en de problemen het hoofd geboden maar vorige week was gewoon even het dieptepunt. Met onze handen in het haar. We hebben lang onze relatie op 1 weten te houden ipv deze problemen maar het ging gewoon even niet meer. We werden gek van onszelf en uiteindelijk gek van elkaar. Tom is ontzettend druk op het moment en de momenten die we hadden waren s'avonds na 10en en die momenten brachten we door met alleen maar praten, denken, praten, denken, en praten over onze financiele problemen. Er was niets anders meer waar we over praatten. Dat gaf de doorslag bij Tom. Vanaf toen keerden onze problemen zich naar ons. Ik was eerder die week al 'weggelopen'. Iemand die haar geloof tegen mij keerde maakte mij tot op het randje. Zij was de absolute druppel. Mij ervan beschuldigen dat ik mijn eogen geluk verzin. Ook Tom was heeeelemaal over de rooie. Waar wij namelijk vooral aan dachten was mijn miskraam.... bijna niemand die dit ook zelfs nu nog niet weet (wat familie betrefd) en uitgerekend zij verdomme was de 1e van de hele familie die het wist. En met het beschuldigen van het niet echt zijn van ons zegt ze eigenlijk ook mee dat die miskraam ook niet geweest en gebeurd is. Dat waar wij verdomme nog elke dag mee bezig zijn. Wat vooral Tom nog totaal geen plekje heb gegeven. Hij heb zijn vriendinnetje door zooooooveel verdriet en vooraal ook heeeel veel pijn zien gaan en dat daar ook zo'n stempel word gedrukt... neh, dat veeel mensen er bijna niet meer naar omkijken, dat ze het 'vergeten' lijken te zijn en er nauwelijks nog met ons over praten, daar kijken we doorheen we hebben gelukkig elkaar en sommigen die het wel ter sprake brengen of een lief woordje overdoen, maar dit... nee dit vind ik iets onvergeeflijks om te beweren dat zoiets word gelogen. Dàt weekend stelde naast mijn tante ook mijn vader en zijn vriendin me ook heeel erg teleur. En wanneer zij met haar bemoeienis mij weer trof had ik het gehad. Ik voelde me een gevangene in me eigen lijf. Ik voelde me alsof ze ons leven als haar zoekmachine gebruikte. Wanneer ik bij mijn ouders om hulp vroeg kwam daar nog veel meer de aap uit de mouw. Wat zij doet en gedaan heeft is onvergeeflijk. En ik vind het jammer dat mijn vriendje zo'n beeld van een soms best wel fijne familie moet krijgen. Hij gunt haar nooit geen blik meer waardig. Wanneer ik weer een beetje tot mezelf was gekomen ben ik terug gegaan naar huis. Ik heb velen mensen verdriet gedaan en schrik. Ik heb me belofte gebroken in ons motto "Alles samen". Uiteindelijk ging het van kwaad tot erger en hebben we op het punt gestaan om toch even uit elkaar te gaan.

Zolang je allebei zo op spanningen loopt is een adempauze apart van elkaar ooit echt het beste. Hier stonden we ook beiden achter. Tom zei wel meteen; Ik blijf wel voor je knokken hoor, ik heb al keihard voor je geknokt en ik laat jenu echt niet zomaar gaan" en dat is iets wat ik ook heeelemaal niet wil(de). In plaats van dat we elkaar er bovenop trokken zoals altijd trokken we elkaar alleen maar meer naar beneden. Tom riep met zijn handen in zijn haar dat ie alleen maar even rust aan zijn kop wilde. Heel wat uurtjes later hebben we uiteindelijk gezegd dat we even ons eigen ding doen de komende tijd. We blijven er voor elkaar zijn, we zorgen voor elkaar, we beleven met elkaar, we zijn nog steeds bij elkaar maar we laten elkaar ook even los. Even zoekende hoe we onze eigen weg weer terug gaan vinden voor we de weg met elkaar weer terug gaan vinden. Wat nog niet iedereen weet (en dat is omdat ik sommige dingen nou eenmaal niet fijn vind om door of aan de telefoon te vertellen en is niets persoonlijks! :)) is dat we voorlopig even niet bij elkaar wonen. Ik ben uit alle richtingen uitgenodigd, Gaby, Jim en Bettina, Jamai en Flavio, Marieke en Joel, Lone, maar ik heb gekozen voor mijn vriendinnetje Mies. Niet omdat ik dan toch nog heeeeeul dicht bij Tom en de beestjes ben hihi maar omdat ik me hier nu het lekkerst voel. Het is misschien vreemd (s'avonds een kus bij de deur en dan de deur erlangs ingaan :D) en best wel een klein avontuur op zich (1tje die ik wel met beide handen aanpak want het voelt geweldig zo tussen Mies en mij, prachtig….) maar vooral ben ik echt al een stukje rustiger. Ik ben de afgelopen dagen voor mezelf en mijn gevoel gegaan. Ik heb tijd doorgebracht met mijn lieve Mies, tijd die we ook zo nodig hadden samen. Plezier samen. Echt plezier met echte smiles op ons gezicht. Tom is ook een stuk rustiger. Afgelopen weekend kwam er bij hem alles uit. Ik heb hem ook hierin even zichzelf laten doen. Dat ik niet bij hem bleef terwijl ie zo ziek was, was niet omdat ik niet van hem houd, of dat ik niet meer heeeel gek op 'm ben, of dat ik 'm in de steek liet, nee ik heb hem gewoon zijn tijd gegeven. Soms kan tijd samen ook ooit teveel tijd zijn. En vooral als je het allebei even niet ziet zitten. Ik wil voor deze relatie vechten. Ik wil dat er nog lang geen eind of eigenlijk nooit geen eind aan komt. En Tom wil net zo. Dus vechten we. Terwijl we voor onszelf vechten, vechten we ook voor ons samen. Misschien mag mijn tante niet het geloof in ons hebben, of in mij, maar ik heb het geloof in mij nu een jaar geleden teruggekregen door deze geweldige man, hij weet net als ik niet van opgeven, en het geloof in hem en in ons is fenomenaal. Dat ze daar maar lekker een puntje aan zuigt. Whoppatee! Zo hopen wij dat jullie bij ons ook het geloof hebben wat wij in elkaar hebben. Het vertrouwen. Geef ons tijd en geef ons dat vertrouwen. Geloof in onze liefde zoals wij daarin geloven.

23 Februari 2012 Gisteren 11 maandjes bij elkaar. We hebben de hele dag samen doorgebracht. Samen naar de duoshoot en Pers bekendmaking van The Little Mermaid. S'avonds met elkaar echt samen weggeweest. Uit wezen eten in onze favoriete bistro, daarna een filmpje gepakt en daarna samen wat gedronken. Hangend, knuffelend in de rode banken van de Supperclub. We hebben niet alleen een hele fijne, leuke, gezellige en romantische avond gehad, we hebben ook echt eens rustig met elkaar kunnen praten. Gepraat over gevoelens, onze liefde, en situatie. En eens een keer niet gepraat over geld geld geld. Maar ook heel gezellig gepraat. We hebben gelachen. Gek gedaan. Situaties beleefd die je meeneemt en koesterd nog 'n leven lang. Een moment op de wallen, dat moment wat gebruikt gaat worden tijdens ons trouwen. We zijn echt na lang weer eens echt verliefd 'geweest' en kunnen zijn. We hebben dit kunnen delen weer eens. Zorgeloos. We deelden rust. We hebben ons sexy gedragen. We hebben geflirt. De rust gehad en de kans om elkaar weer eens diep in de ogen te kijken. We hebben weer die intense spanning gevoeld die onze relatie al die tijd al met zich mee heb gebracht. De spanning waarmee het een jaar geleden begon. Spanning waarmee het 5 jaar geleden al begon.. die spanning die onze relatie zo tot een succes heb gemaakt en maakt. We hebben blikken gedeeld die we voor 'n paar weekjes niet meer deelden. We hebben alleen niet helemaal toegegeven aan deze blikken en spanning. Omdat we deze spanning allebei even nodig hebben. Omdat het weer zo leuk is. Spannend... een zachte kus bij het naar huis gaan, meer niet. En dat terwijl we de Supperclub het liefst zo snel mogelijk wilde verlaten en eenmaal thuis het liefste de kleren bij de deur al uit wilden scheuren. Die elektroschokjes die je voelt wanneer je elkaars lippen bijna raakt, maar dan net niet, terwijl ze als een magneet naar elkaar toe worden getrokken.

Ook 1 van de redenen waarom het bij elkaar wonen nu even beter is van niet. Ik bedoel, ik ben ook maar een vrouw, mijn vriendje is een enorme kanjer en gewoon al hartstikke geil op zich en ik kan geen nee blijven zeggen als ie s'nachts vanuit de bank toch maar weer besluit om langs me te kruipen en...

Juist.

Aapjes hebben nou eenmaal hun banaantjes nodig, hou er 1 voor ze en ze worden gruwelijk…

Morgen zijn verjaardag en zondag is het een jaar geleden van onze 1e date. Deze date doen we precies en net zo dunnetjes over als vorig jaar. Ik ben nu al heeeeeul zenuwachtig. Ik kijk ernaar uit. Met volle teugen. Eindelijk weer eens iets waar ik naar uit kan en durf te kijken. Iets wat me al kriebels oplevert vanaf het begin van de week en dat elke dag meer. Vlinders weten hun weg niet te vinden en fladderen overal en nergens. Ik heb bijna geen honger, krijg nauwelijks een hap door me keel zo opgewonden ben ik. Velen vinden het schattig. Ook Tom is net zo. Hij heeft die trekjes waar ik zo gek op ben. Ik vind het fijn weer deze nervositeit bij hem te zien ipv zijn handen in zijn haar, de spanning op zijn kaken en op zijn maag. Onze kunstjes op het podium. Zijn I Won't Give Up die bij iedereen een traantje teweeg bracht, was zijn medicijn. En ook de mijnes. Het zit goed tussen ons. We gaan gauw weer bezig zijn om de toekomst te omarmen in plaats van het verleden. Maar eerst het heden... het heden met kraaltjes in onze ogen en een glimlach op ons gezicht. Ruud zei het heel mooi; "In jullie ogen en gezichten is het al Lente"

 Ohhhh en ik zal maar eens gaan stoppen, ik kan de douche gebruiken, mijn vriendinnetje komt eventjes heeeel mooi met haar badjassie aan haar haren al afdrogend de kamer binnen… als Diego niet om haar heenspint doe ik het wel potverdorie wat is het toch ook een stuk he die Mies van mij…

(ß dit was ze met carnaval hihihihihihihi :D) Voelt goed zo. Heeeel blij dat ik haar zo toch een stukje meer kan geven hihi. En ik vind het ook heeeeeeel erg fijn. Elke morgen word ik verliefder, mensen lief, ze is er echt 1 uit duizenden, hoe lief zij voor mij is en voor gewoon heeeel veel dat vind ik echt heeeeul fijn, een heleboeltjes!

Zometeen koffie met Chris, even aankloppen bij vriendjelief of deze er klaar voor is hihi. En brengen we ook weer even Diego terug, en morgen is het weer onze tijd met ‘m en gaat ie weer mee met de meissies. Terwijl Pleun en Caira heen en weer lopen en trippelen en het volgens mij wel goed en prima vinden zo.

En ik wil even iemand, iemand in het anoniem, die ons financieel echt mega geholpen heeft vorige week. 300 euro jongens, natuurlijk een pak van ons hart. En een opluchting waard.  Heeeel heeel heeeeeeel erg bedanken. Dat was toch even wel een lichtje in die op de dag vol duisternis voor mij. Hopelijk kunnen wij diegene gauw genoeg echt bedanken zoals wij diegene willen bedanken, al is het nooit genoeg. Wow.

Liefs,

Chris